Herkese ve her vakit adalet gerçeğini hatırlatmak gayesi ile her yıl bir öteki başlık altında yapılan şenlik, bu yıl “Ben Masumum” teması altında birinci defa çevrimiçi düzenlendi.
Seçki içerisinde yer alan sinemalardan kendimize nazaran yaptığımız listeye girenler birebirdi lakin birinci farklıydı. İranlı direktör Nader Saeivar’ın “Yabancı” sineması, Altın Terazi Uzun Metraj Sinema En Düzgün Sinema Ödülü’nü kazandı. İranlı direktör, Türkçe konuşmaya çalışarak teşekkürlerini sundu. Her vakit güvendiğim, dünyada bedeller ve toprak kavramlarını algılayış biçimleri ile hâlâ üniversite öğrencisi olan gençlerimizin oluşturduğu öğrenci heyeti, Byambasuren Davaa’nın direktörlüğünü yaptığı “Dünyanın Damarları” sinemasına, Altın Terazi Uzun Metraj Sinema Yarışı Mükafatı verdi.
Kısa metrajda ise çevrimiçi irtibatta -bu sineması yaraları bir türlü kapanmayanlara ve “Cumartesi Anneleri”ne- armağan eden Onur Güler’in direktörlüğünü yaptığı “Yara” sineması, Altın Terazi Kısa Metraj Sinema Yarışı En Uygun Sinema Ödülü’nü kazandı.
Kısa sinema Altın Terazi Heyet Özel Mükafatı, Mustafa Kemal Altıner’in direktörlüğünü yaptığı “İnsiyak” sinemasına gitti. Belgesel olarak dikkatimi çeken sinemalardan biri, iki sanatçı bayanın çektiği, “Barış ve Güven” için yola çıkan ve Türkiye’de vefatıyla sonuçlanan 2020 imali “Barış Gelini: Pippa Bacca” dokunaklıydı. Onlar “Başkalarına güvenirseniz yalnızca iyi şeyler alırsınız. Bu seyahat bunu kanıtlamak için bir performanstır” diye öngörüyorlardı.
‘ŞARLATAN’ VE ‘ALMANCA DERSİ!’
Gelelim dikkatimizi çeken iki sinemaya: Çekya’nın bu yılki Oscar temsilcisi olan ve şenliğin onur mükafatı sahibi Polonyalı direktör Agnieszka Holland imzalı, Polonya sinemasının derinliğini tarihi süreçte sentezi ile sunan “Şarlatan”, değişik bir sinemaydı.
Ve “Ben Masumum” başlığı altında hem onu doğrulayan hem niteliksel derinlikte ve tarihin Nazi devrinde bir mikro çalışma ile adeta bir ailenin travmatik gerçekliğini sere serpe gün yüzüne sunabilen, sinematografik açıdan da harikulâde bir sinema olan direktörlüğünü Christian Schwochow’un yaptığı (2019) “Almanca Dersi”.
İkinci Dünya Savaşı’ndan çabucak sonra Almanya. Kuzey Almanya’da küçük bir köyde büyüyen, sonra tutuklu gençlerin meskeninde yaşamak zorunda kalan Siggi Jepsen’a öğretmen, “Görev Sevinci” üzerine bir makale yazmasını ister. Yazamaz. Yazması aslında sinemanın başlamasıdır. Sinema onun yazmaları ile şekillenir. Küçük bir köyde hem yetkili hem kendisini büsbütün misyonuna adayan bir polis memuru babası Jens Ole Jepsen’e ait anılarını müellif. Savaş sırasında babası, çocukluk arkadaşı ekspresyonist sanatçı Max Ludwig Nansen’e, Ulusal Sosyalistler tarafından zorla getirilen fotoğraf yasağını uygulamak zorunda kalır. Şimdi 11 yaşındaki Siggi’den ispiyonculuk yapmasını isteyen lakin tıpkı vakitte sevdiği insan olan sanatçı Nansen yardım isteyince işler karışır. İki yetişkin ortasındaki olaylardan “Uyum mu yoksa direnç mi” sorusu, Siggi için belirleyici ve yaşamsal bir sorun halini alır. Ve böylece sanat ve vefat ortasında, yer yer dispozofobiye (kompulsif biriktirme hastalığına) hakikat meyyit fareler, iskeletler ve de askerlerden çalınmış tablolar tıpkı kefede yer alacaktır.
Cumhuriyet
